Mijn dag begint vanochtend als gewoonlijk: met mijn ochtendwandeling. Niets bijzonders, zelfs de prachtige zonsondergang is zoals ik (vele malen) eerder heb gezien.
En toch is alles vandaag anders. Ik word te vroeg wakker. En besluit zo snel mogelijk (06:30 uur) op pad te gaan om ontmoetingen met andere mensen zoveel mogelijk te vermijden. Als ik een medewandelaar tegenkom, volgt een soort dansje om maar op afstand te blijven (tenminste 1,5 m), onderwijl elkaar begroetend met een schuchtere glimlach en een voorzichtig hallo of goedemorgen.
Zelfs de buurtkatten zijn uit hun gebruikelijke nuffige doen. Waar ze me normaal gesproken totaal negeren, komen er nu twee naar me toe gerend, luidruchtig en dwingend aandacht en aaien opeisend. Wie kan er nu nee zeggen tegen een kat? Vooral in tijden waarin menselijk fysiek contact gepaard gaat met een virusrisico dat nu de hele wereld lamlegt?
En ik geef dankbaar toe aan het gedram van de katten.
Weer thuis volg ik nu de routine die zowel normaal als abnormaal is. Als freelancer ben ik gewend om veel thuis te werken. Toch is dit anders. Een opdracht waar ik momenteel aan werk draait op een lager pitje. Juist de komende week zou ik het hele land doortrekken voor afspraken in het kader van deze opdracht. En dat is voorlopig van de baan.
De komende (minstens) drie weken heb ik een lege fysieke-afspraken agenda én ik heb geen kat om me gezelschap te houden op mijn thuiskantoor. En vandaar mijn oproep:
Heb je zin om bij te praten, te brainstormen over ideeën, of te bespreken wat je normaal gesproken zou bespreken als we elkaar f2f zouden zien: stuur me een bericht en laten we een virtuele afspraak via telefoon, Skype of Zoom in de agenda zetten.
In contact en gesprek met elkaar blijven, dat is het business-as-usual dat ik je in deze buitengewoon ongewone tijden kan bieden.
Barbara van Schaik
16 maart 2020