Je bent getuige van een heuse primeur: dit is mijn eerste gesproken blog. Video is voor mij nog net een stapje te ver. Voorlopig geen vlog, wel een glog.
Kleine correctie: het is in feite geen gesproken blog. Er valt niets te beluisteren, er is nergens een geluidsbestand te bekennen. Je hebt nog steeds een leesbril nodig (als je van een zekere leeftijd bent). Het betreft een ingesproken blog, een i-blog eigenlijk. Dat komt zo.
Enkele weken geleden, na een week van vele verslagen en andere noodzakelijkheden typen en tussendoor veelvuldig communiceren via WhatsApp op de telefoon, kreeg ik op een avond plotseling behoorlijk last van een pijnlijke linker elleboog. En dat was niet zomaar weg na een avondje televisie zappen met de rechterduim. En ook de dag erna bleef de elleboog zeurend blijk geven van een soort van overbelasting. Achteraf gezien had ik het al aan voelen komen, maar had ik uiteraard de signalen genegeerd.
Wat te doen? Dokter Google natuurlijk! Dat leverde de volgende zelfdiagnose op: epicondylitis medialis, oftewel een golf arm. Juist ja. Dokter Thuisarts was van mening dat dit het gevolg zou kunnen zijn van golfen zonder een goede warming up. Nu kon ik mij de laatste keer dat ik op een golfbaan geweest was niet herinneren dus ik vermoedde dat het toch het veelvuldige typen met de duim op de telefoon was geweest dat deze kwetsuur veroorzaakte.
Het goede nieuws was dat de golf arm vanzelf zou genezen. Het slechte nieuws: het zou weleens enkele maanden kunnen gaan duren. Aj! Of liever: au!
Een tijdje niet te veel typen achter de computer voelde in eerste instantie nog wel te overzien. Sterker nog, misschien een mooie gelegenheid iets anders te doen. Fotograferen bijvoorbeeld, daar had ik die linker elleboog niet voor nodig. Maar de iPhone niet kunnen gebruiken? Of in ieder geval veel minder? Daar had ik wel moeite mee. En er lagen inmiddels alweer de nodige verslagen te wachten om uitgewerkt te worden. Mijn stemming ging er niet op vooruit.
Tot het eerste lichtpuntje zich aandiende. In WhatsApp kun je gesproken berichten versturen. De eerste keer was dat nog leuk. De tweede keer al iets minder, erg gebruikersvriendelijk is deze functie namelijk niet (je kunt niet corrigeren, het bericht wordt direct verstuurd). De stemming daalde weer tot ver onder het vriespunt.
Tot iemand mij adviseerde toch echt eens mijn leesbril op te zetten en een heel mooi microfoontje zich openbaarde op mijn iPhone toetsenbord. Achter dit kleine, tot dan toe volslagen over het hoofd geziene, symbool bleek bijzonder vernuftige spraaksoftware schuil te gaan.
Toen ik het microfoontje eenmaal had ontdekt, bleek het daadwerkelijk overal aanwezig te zijn. Niet alleen op mijn iPhone, ook op mijn iMac en mijn iPad. Inclusief mooie commando’s als selecteren en een speciale karakters. En behoorlijk zelflerend.
Om mijn stemming als ‘euforisch’ te omschrijven is wellicht wat overdreven, maar het scheelt niet veel. Mijn nieuwe BFF (Best Friends Forever) de microfoon en ik zijn niet meer bij elkaar weg te slaan.
Is alles dan rozengeur en maneschijn tussen ons? Nee natuurlijk niet. BFF de microfoon verstaat me niet altijd. Denkt iets te horen, terwijl ik toch echt iets anders gezegd heb. Een woord dat BFF de microfoon tot nu toe bijvoorbeeld weigert te verstaan is ‘coachee’. Een woord dat ik regelmatig gebruik in mijn reflectie verslagen van coaching gesprekken. En dus staat er nu in mijn verslagen: coach je, co shi, correctie, of corrosie.
Meer klein leed: ook emojis behoren nog niet tot de woordenschat van BFF de microfoon. En dus lezen mijn WhatsApp berichten nu als volgt: “goedemorgen kopje koffie, veel succes vandaag duim omhoog” of “ik ben vandaag weer niet aan deze klus toegekomen gezichtje dat lacht als een boer met kiespijn”. Ook iemand een fijne verjaardag wensen zal nooit meer hetzelfde zijn: “gefeliciteerd taart”.
En met “blijvend hondje blijf het handje waar vind hondje waar vind handje” bedoel ik toch echt “wuivend handje” (tip: ‘zwaaiend handje’ verstaat de microfoon wel).
Maar zoals altijd, is overal een oplossing voor: Word heeft namelijk een mooie synoniemenlijst voor de auto-correctie functie die je zelf kunt aanvullen. En dus gebruik ik nu voor mijn coaching verslagen het woord ‘geranium’ als ik ‘coachee’ bedoel.
Wel is het voorlopig thuiswerken geblazen. Even niet laptoppen bij de Bagels&Beans* onder het genot van een tomatenbagel met hummus en een cappuccino. Ook de kantoortuinen laat ik deze dagen aan mij voorbijgaan (dat is dan weer geen gemis). En WhatsAppen in de openbare ruimte blijft even tot een minimum beperkt. Niet de hele wereld hoeft mee te genieten van de ruzies tussen BFF de microfoon en mij.
En mijn elleboog? Die voelt zich een stuk prettiger, al gaat het waarschijnlijk nog wel even duren voordat die helemaal genezen is. Maar dankzij die elleboog heb ik dus wel mijn BFF de microfoon ontmoet. En die maakt het genezingsproces een stuk draaglijker. BFF de microfoon is een blijvertje, ook als de elleboog weer als vanouds is. Mijn BFF de microfoon is een geluk bij een golf ongeluk.
*BFF de microfoon verstond hier eerst ‘bevers in dienst’…
Fotografie: © 2008 Barbara van Schaik